6.22.2007

japanese story

ตอนอยู่ม.ปลาย นั่งรถไฟฉึกฉักปู๊นปู๊นไปเรียนทุกวัน
เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนที่ไปเรียนในตัวจังหวัด
จริงๆแล้วจะนั่งรถตู้ก็ได้ แต่มันแพง ซื้อตั๋วรถไฟแบบเดือน
เดือนละ 192 บาท นั่งกี่รอบก็ได้ คุ้มกว่ากันแยะ
ได้เจอเพื่อนต่างโรงเรียน หรือไม่ก็เพื่อนเก่าสมัยประถมด้วย
เรามีความทรงจำเกี่ยวกะรถไฟมากมาย
แต่ที่ไม่เค้ยไม่เคยลืมเลย ก็มีอยู่เรื่องนึง
แน่นอนว่าต้องเกี่ยวข้องกับผู้ชาย 555+

รถไฟตอนเย็นที่เรานั่งกลับบ้าน เป็นรถไฟกรุงเทพ-อรัญประเทศ
จะมีันักท่องเที่ยวต่างชาตินั่งมาบ่อยๆ หล่อบ้างไม่หล่อบ้าง
บางทีเรากะเพื่อนก็เข้าไปคุยด้วย (ผู้หญิงก็คุยนะ) สนุกดี
วันนึง ขึ้นรถไป สายตาเราก็เหลือบไปเห็นเป้าหมาย
ชายหนุ่มผิวขาว รูปร่างผอมสูง นั่งอยู่คนเดียว ไม่ใช่คนไทยแน่นอน
สะกิดเพื่อน "เฮ้ย ดูดิ น่ารักว่ะ"
อืม ใช่ กุหื่นแต่เด็กๆและล่ะ คงไม่แปลกใจนะ
ก็ยกขบวนเพื่อนสาว 4-5 คน เดินเข้าไปทักทายเค้า
ได้ความว่าชื่อ Itaya Yohei อาุยุ 21 มั้ง จำไม่ได้ มาจาก Nigata
จะไปเที่ยวอรัญ ไปเขมรด้วยมั้งไม่แน่ใจ อีกอาทิตย์นึงจะกลับมาใหม่
คุยกันสนุกสนานเกือบชั่วโมง จนถึงสถานีที่เราต้องลง
ก็ได้อีเมล์ เบอร์โทรเค้ามา
(กรี๊ดดดดด น่ารักโคตรๆเหอะ)
เราก็จำอะไรได้ไม่มาก นอกจากครั้งสุดท้ายที่เจอเค้า
วันนั้นนัดเจอกันที่สถานีรถไฟใกล้บ้านเราตอน 5 โมง
แต่เราัติดธุระอะไรไม่รู้ เลยกลับไปไม่ทันเวลา
เราต้องรอรถไฟเที่ยว 6 โมง และจะถึงบ้านตอน 1 ทุ่ม
ก็คุยโทรศัพท์กัน Yohei บอกว่าจะรอเรา (กะเพื่อนๆด้วยนะ)
นั่งรถไฟกลับบ้านด้วยใจร้อนรุ่ม
รุ่ม
ร้อน
ร้อน
รุ่ม
เวลา 1 ชั่วโมงนี่มันนานจริงๆ
ลงรถไฟมาก็เห็นYoheiนั่งรออยู่
เรากะเพื่อนพาเค้าไปกินข้าวต้มหมู ที่ร้านรอนาน
(จริงๆ้ชื่อร้านอะไรไม่รู้ แต่เรียกงี้ เพราะมันรอนานจริงๆกว่าจะได้กิน
แต่ข้าวต้มหมูนี่ได้เร็วนะ เพราะเค้าทำไว้แล้ว)
he ก็ฟาดไปสองถ้วยรวดเดียวจบ บอกว่าอร่อยมากๆ
อ้อ ตอนที่เจอกันครั้งแรก เค้าให้หนังสือเรามาเล่มนึง
เป็นบทสนทนาสำหรับนักท่องเที่ยว เป็นภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่น ไทย
เรายังเก็บไว้อยู่เลย

และครั้งสุดท้าย เค้าก็ซื้อหนังญี่ปุ่นเรื่อง waterboys มาให้เรา
บอกว่าเรื่องนี้ดีมากนะ อยากให้เราดู

หลังจากตอนนั้นก็ยังติดต่อกันมาเรื่อยๆ
เค้ากลับไปแล้วก็ยังคุยกัน
แล้วอยู่ๆเค้าก็หายไป 2-3ปีแล้วแหละ
บังเอิญเห็นกล่องหนัง waterboys แถวนี้
เลยนึกถึงเค้าขึ้นมา
คิดถึงจัง

ป.ล.ไม่ได้มีความรู้สึกรักข้ามขอบฟ้าอะไรแบบนั้นนะ
แค่รู้สึกดีเฉยๆ ป่านนี้heคงแต่งงานไปแล้วแหละ

3 comments:

nekrataal said...

หื่นนนนน

Anonymous said...

ช่างเป็นความทรงจำที่น่ารักเสียเหลือเกิน น่าอิจฉาจังๆๆ

งุงิ..

อิอิ..

ง้ากกก ตอนนี้เม้นท์ไป เขินไป (ท่าจะบ้า 55)

ชอบอ่ะ ชอบอะไรที่หวานๆแหววๆแบบนี้ คิคิ..

พรุ่งนี้เจอกัน พรุ่งนั้นเจอกี พรุ่งนี้เจอกัน พรุ่งนั้นเจอกี (ผวนทำห่าไรวะกู!!) 55

Anonymous said...

พูดไปแล้วเราพึ่งเคยนั่งรถไฟตอนปีสองนี่เองล่ะ

ทั้งชีวิตเคยแต่ไปส่งแม่ขึ้นรถไฟตอนเด็กๆ

หลังจากนั้นก็เดินทางด้วยรถทัวร์ตลอด พึ่งเคยไปเที่ยวเขื่อป่าสักฯ มา รู้สึกดีมากๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆ

มันดูขลังดีอ่า