ตอนอยู่ม.ปลาย นั่งรถไฟฉึกฉักปู๊นปู๊นไปเรียนทุกวัน
เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนที่ไปเรียนในตัวจังหวัด
จริงๆแล้วจะนั่งรถตู้ก็ได้ แต่มันแพง ซื้อตั๋วรถไฟแบบเดือน
เดือนละ 192 บาท นั่งกี่รอบก็ได้ คุ้มกว่ากันแยะ
ได้เจอเพื่อนต่างโรงเรียน หรือไม่ก็เพื่อนเก่าสมัยประถมด้วย
เรามีความทรงจำเกี่ยวกะรถไฟมากมาย
แต่ที่ไม่เค้ยไม่เคยลืมเลย ก็มีอยู่เรื่องนึง
แน่นอนว่าต้องเกี่ยวข้องกับผู้ชาย 555+
รถไฟตอนเย็นที่เรานั่งกลับบ้าน เป็นรถไฟกรุงเทพ-อรัญประเทศ
จะมีันักท่องเที่ยวต่างชาตินั่งมาบ่อยๆ หล่อบ้างไม่หล่อบ้าง
บางทีเรากะเพื่อนก็เข้าไปคุยด้วย (ผู้หญิงก็คุยนะ) สนุกดี
วันนึง ขึ้นรถไป สายตาเราก็เหลือบไปเห็นเป้าหมาย
ชายหนุ่มผิวขาว รูปร่างผอมสูง นั่งอยู่คนเดียว ไม่ใช่คนไทยแน่นอน
สะกิดเพื่อน "เฮ้ย ดูดิ น่ารักว่ะ"
อืม ใช่ กุหื่นแต่เด็กๆและล่ะ คงไม่แปลกใจนะ
ก็ยกขบวนเพื่อนสาว 4-5 คน เดินเข้าไปทักทายเค้า
ได้ความว่าชื่อ Itaya Yohei อาุยุ 21 มั้ง จำไม่ได้ มาจาก Nigata
จะไปเที่ยวอรัญ ไปเขมรด้วยมั้งไม่แน่ใจ อีกอาทิตย์นึงจะกลับมาใหม่
คุยกันสนุกสนานเกือบชั่วโมง จนถึงสถานีที่เราต้องลง
ก็ได้อีเมล์ เบอร์โทรเค้ามา
(กรี๊ดดดดด น่ารักโคตรๆเหอะ)
เราก็จำอะไรได้ไม่มาก นอกจากครั้งสุดท้ายที่เจอเค้า
วันนั้นนัดเจอกันที่สถานีรถไฟใกล้บ้านเราตอน 5 โมง
แต่เราัติดธุระอะไรไม่รู้ เลยกลับไปไม่ทันเวลา
เราต้องรอรถไฟเที่ยว 6 โมง และจะถึงบ้านตอน 1 ทุ่ม
ก็คุยโทรศัพท์กัน Yohei บอกว่าจะรอเรา (กะเพื่อนๆด้วยนะ)
นั่งรถไฟกลับบ้านด้วยใจร้อนรุ่ม
รุ่ม
ร้อน
ร้อน
รุ่ม
เวลา 1 ชั่วโมงนี่มันนานจริงๆ
ลงรถไฟมาก็เห็นYoheiนั่งรออยู่
เรากะเพื่อนพาเค้าไปกินข้าวต้มหมู ที่ร้านรอนาน
(จริงๆ้ชื่อร้านอะไรไม่รู้ แต่เรียกงี้ เพราะมันรอนานจริงๆกว่าจะได้กิน
แต่ข้าวต้มหมูนี่ได้เร็วนะ เพราะเค้าทำไว้แล้ว)
he ก็ฟาดไปสองถ้วยรวดเดียวจบ บอกว่าอร่อยมากๆ
อ้อ ตอนที่เจอกันครั้งแรก เค้าให้หนังสือเรามาเล่มนึง
เป็นบทสนทนาสำหรับนักท่องเที่ยว เป็นภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่น ไทย
เรายังเก็บไว้อยู่เลย
และครั้งสุดท้าย เค้าก็ซื้อหนังญี่ปุ่นเรื่อง waterboys มาให้เรา
บอกว่าเรื่องนี้ดีมากนะ อยากให้เราดู
หลังจากตอนนั้นก็ยังติดต่อกันมาเรื่อยๆ
เค้ากลับไปแล้วก็ยังคุยกัน
แล้วอยู่ๆเค้าก็หายไป 2-3ปีแล้วแหละ
บังเอิญเห็นกล่องหนัง waterboys แถวนี้
เลยนึกถึงเค้าขึ้นมา
คิดถึงจัง
ป.ล.ไม่ได้มีความรู้สึกรักข้ามขอบฟ้าอะไรแบบนั้นนะ
แค่รู้สึกดีเฉยๆ ป่านนี้heคงแต่งงานไปแล้วแหละ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
หื่นนนนน
ช่างเป็นความทรงจำที่น่ารักเสียเหลือเกิน น่าอิจฉาจังๆๆ
งุงิ..
อิอิ..
ง้ากกก ตอนนี้เม้นท์ไป เขินไป (ท่าจะบ้า 55)
ชอบอ่ะ ชอบอะไรที่หวานๆแหววๆแบบนี้ คิคิ..
พรุ่งนี้เจอกัน พรุ่งนั้นเจอกี พรุ่งนี้เจอกัน พรุ่งนั้นเจอกี (ผวนทำห่าไรวะกู!!) 55
พูดไปแล้วเราพึ่งเคยนั่งรถไฟตอนปีสองนี่เองล่ะ
ทั้งชีวิตเคยแต่ไปส่งแม่ขึ้นรถไฟตอนเด็กๆ
หลังจากนั้นก็เดินทางด้วยรถทัวร์ตลอด พึ่งเคยไปเที่ยวเขื่อป่าสักฯ มา รู้สึกดีมากๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆ
มันดูขลังดีอ่า
Post a Comment