nostalgia

ช่วงนี้นึกถึงสมัยเรียนมัธยมบ่อยมาก อาจเป็นเพราะยังอารมณ์ค้างจากการไปเจอเพื่อนๆเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
วันนี้ได้กลับมาบ้าน เลยไปขุดหาสมบัติเก่าๆออกมาดู เจอหนังสือเรียนสมัยป.4 พบว่าลายมือห่วยแตกมาก
ตอนป.4 ถักเปียสองข้าง ผูกโบสีเขียว โอ้ยน่ารักน่าชัง 555+ เสียดายไม่ค่อยมีรูปสมัยประถม
นอกจากจะเจอสมบัติเก่าเก็บจากป.4 ก็ัเจอเฟรนด์ชิป3เล่มจากตอนจบม.3 กับม.6 เล่มม.3 เพื่อนๆมักจะเขียนว่า
"ขอบใจที่ช่วยแปลอังกฤษให้" "เตี้ยแต่สมองดี" ส่วนเล่ม ม.6 มีคนเขียนให้ไม่กี่คน แต่90% เขียนทำนองว่า แกเป็นคนน่ารัก ใช้อะไรก็ทำให้ทุกอย่างตั้งแต่นวดยันเกาหลัง - - ตอนนั้นคงไม่รู้จักการปฏิเสธคนอื่นซักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้ว
อ่านๆไปก็ขำ ขำตัวเอง ขำเพื่อน ช่างไร้เดียงสาอะไรขนาดนั้น 5-6 ปีที่ผ่านมาทุกคน รวมทั้งเราเองก็โตขึ้น เปลี่ยนไป แต่มีบางอย่างที่ไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่ม.ต้น จนถึงทุกวันนี้...ไม่พูดละกันว่าคืออะไร
นึกถึงอดีตทีไรใจหายทุกครั้ง เวลาผ่านไปเร็วมาก เราก็โตขึ้นเรื่อยๆ (แม้ตัวจะหยุดโตแล้ว) ยิ่งเดินห่างจากจุดเริ่มต้นไปเรื่อยๆ ยิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ วงสังคมก็ยิ่งกว้างขึ้น รู้จักคนมากขึ้น มีเพื่อนเพิ่มขึ้น ก็เลยห่างจากเพื่อนที่มีมาตั้งแต่แรกเริ่มไปเรื่อยๆ (งงไหม) แต่เราโชคดีมากๆ ที่ีเพื่อน"จากจุดเริ่มต้น" ยังไม่หายไปจากชีวิต
ไม่รู้หรอกว่าประเด็นที่อยากจะบอกคืออะไร แต่เจอสมบัติเก่าเก็บแล้วความรู้สึกมันเอ่อล้นออกมาเต็มไปหมด
อยากจะระบายออกมาด้วยการเขียน ซึ่งก็รู้ว่าทำได้ไม่ดีเท่าไหร่

ยืมหนังสือเรื่อง The Growing Pains of Adrian Mole จากห้องสมุดคณะมาอ่าน แล้วได้แรงบันดาลใจจากสไตล์แบบการเขียนบันทึกมาจากเรื่องนี้ เลยอยากจะลองอะไรซักหน่อย
ต่อไปนี้จะเป็นการลองของ

26th Jan, 08.
I spent last night at my brother's. We watched three movies together; Shrek 3, Chuck and Larry (these two were hilarious), and Zodiac. Zodiac is a freakishly long, and probably the most boring movie EVER! It is about a serial killer and a cartoonist (Jake Gyllenhall, HOT) who tries to find out who the killer is. The movie is actually based on a true story. Anyway, after wasting almost 3 precious hours of my life, I didn't get to know who the killer was. So, you kids just remember to NEVER make the same mistake by watching this movie.

เทอมหน้าอยากลง Creative Writing ที่ต้องเขียนเรื่องสั้นส่ง 2 เรื่อง เลยลองดูนิดนึง
จบห้วนๆ

Saturday Night

เมื่อคืนไปกินข้าวกับเพื่อนม.ต้นจำนวน 20 กว่าคนมา
จะเรียกว่าไปกินข้าวก็ไม่ถูกเท่าไหร่ เพราะกินข้าวนิดเดียว
นอกนั้นก็นั่งคุยนั่งเล่น ถ่ายรูป และนั่งดูคนอ้วก 555+
อยู่ในร้านนั้นประมาณ 5 ชั่วโมงกว่าๆ
5ชั่วโมงนี่เป็นเวลาที่นานมากๆเลยนะ
แต่เรากลับรู้สึกว่ามันเร็วเหลือเกิน
เรามองดูเพื่อนแต่ละคน แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
ไอ้บ้าพวกนี้ ตอนม.1 ยังเอายาหม่องมาป้ายตาเพื่อนอยู่เลย
แล้วดูตอนนี้สิ
พฤติกรรมไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่เลยนะ 55+
ดีใจที่ได้เจอเพื่อนๆ(เยอะมาก)อีกครั้ง
ก็เลยทำให้คิดถึงเรื่องเก่าๆสมัยเกรียน
บางเรื่องก็แบบ สาดด ทำไปได้ไงวะนั่น ไม่น่าเลย
มองย้อนไปก็ทำให้เห็นว่าตอนนี้เราต่างกับตอนนั้นมาก
แต่อีกมุมนึงก็ยังเหมือนเดิมอยู่ ฟังดูขัดๆกันนะ แต่มันจริง
แต่เราว่าทุกคนก็เป็นแบบนั้นแหละ เปลี่ยนไป แต่ก็ยังเหมือนเดิม

เปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้น

เทอมนี้เรียนไม่หนักเท่าไหร่ ไม่เหมือนเทอมที่แล้วที่อัดซะเต็มพิกัด
22 หน่วยกิต 10 วิชา มายก้อด ทำไปได้ ทำไปแล้วด้วย
เทอมนี้เหลือ 7 วิชา 19 หน่วยกิต ค่อยหายใจหายคอได้บ้าง
อิตาเลียนเทอมนี้เหมือนไม่ได้เรียนยังไงไม่รู้
เยอรมันก็เริ่มดีขึ้น เริ่มจับทางได้บ้างแล้ว
ลองวางแผนตารางเรียนเทอมหน้า
รู้สึกว่ามันว่างงงงงจัง ช่องว่างเต็มไปหมด
ตื่นเต้นปนใจหาย จะปี4แล้ว แต่ก็นะ
The end is just another beginning.


So, the end.


ยังไม่จบหรอก ต้องมีเพลงประจำวันก่อน (อีนี่เพ้อนะเนี่ย)

I'm taking you with me anywhere that I could ever want to be.
For the rest of my life, I want you there with me.
If there ever comes a time when I should have to leave,
I hope you know that I, I'm taking you with me.
(I'm taking you with me : Relient K)