คืนนี้แนนไปญี่ปุ่น
ก็แน่ล่ะว่าต้องใจหาย
และหลายใจ
ใจนึงก็ดีใจกะเพื่อน อยากให้ไปญี่ปุ่น
อีกใจก็ไม่อยากให้ไป ตั้งปีนึง
ก็นั่งคิดไปว่าแค่ปีเดียว
ปีเดียวมันเร็วจริงๆแหละ
ดูดิตอนนี้จะปลายปีอีกแล้ว
หมดไปเทอมนึงแล้ว
แก่ขึ้นเรื่อยๆ
แต่ดันไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่ปี 4 เลย
(ไม่ใช่เพราะเตี้ย)
นั่งรถกลับบ้าน ก็นั่งคิดไปคิดมา
จุดที่คนเราเจอกัน
มันก็คือจุดเดียวที่คนเราจากกันนั่นแหละ
สมมติ นัดเพื่อนที่บีทีเอส
เวลากลับ แยกย้ายกัน
มันก็ต้องลากันตรงนี้อยู่ดี
ฟังดูเป็นปรัชญายังไงไม่รู้
หรือเราคิดไปเองวะ
เอาเหอะ สอบเสร็จแล้ว เหลือแต่งาน
เลยทำให้ยังรู้สึกค้างคา ไม่ชอบเลย
ในที่สุดก็กลับมาอัพบล็อกอีกรอบจนได้
หลังจากหายไปห้าเดือนกว่า 555+
และก็มีแนวโน้มว่าจะหายไปอีก
แต่ก็อยากจะเขียนให้มันเป็นกิจจะลักษณะ(เขียนไงวะ) กว่านี้
จบดื้อๆ
3 comments:
^^ ตามมาอ่านเว็บน้องตองค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ไว้พี่จะเมล์ไปคุยด้วยอีกทีนึงน๊า..
จากพี่โอ๊ต
กลับมาเขียนเลย เหอๆ
พบกัน-ลาจาก เป็นเรื่องปกติ
สำคัญที่ว่าเวลาอยู่ด้วยกัน จะมีความทรงจำต่อกันยังไงมากกว่า :P
เอ๊ะ ปีหน้าเราก็ไปญี่ปุ่นนี่หว่า อิอิ
ถ้าแกคิดถึงฉัน มาอยู่บ้านนอกญี่ปุ่นกับฉันเถอะ
รับรอง แกต้องสนุกแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
วิ้วๆๆๆๆ
Post a Comment